Conjugaison et définition du verbe BRANLER
Conjugaison complète et définition du verbe branler
Liste des verbes en B
Auxiliaire utilisé : avoir
Terminaison : -er
Définition : branler /bʁɑ̃le/ transitif 1er groupe
Mettre en branle, en mouvement.
Québec : Bouger, se dandiner.
Par extension, familier : Travailler. En général utilisé à la négation.
Vulgaire : Familier : Masturber, caresser le sexe d’une personne (en général un homme) pour lui procurer du plaisir.
branler /bʁɑ̃le/ intransitif 1er groupe
Être en branle, en équilibre instable.
Indicatif
Présent
| je | branle |
| tu | branles |
| il | branle |
| nous | branlons |
| vous | branlez |
| ils | branlent |
Plus-que-parfait
| j' | avais | branlé |
| tu | avais | branlé |
| il | avait | branlé |
| nous | avions | branlé |
| vous | aviez | branlé |
| ils | avaient | branlé |
Futur simple
| je | branlerai |
| tu | branleras |
| il | branlera |
| nous | branlerons |
| vous | branlerez |
| ils | branleront |
Passé composé
| j' | ai | branlé |
| tu | as | branlé |
| il | a | branlé |
| nous | avons | branlé |
| vous | avez | branlé |
| ils | ont | branlé |
Passé simple
| je | branlai |
| tu | branlas |
| il | branla |
| nous | branlâmes |
| vous | branlâtes |
| ils | branlèrent |
Futur antérieur
| j' | aurai | branlé |
| tu | auras | branlé |
| il | aura | branlé |
| nous | aurons | branlé |
| vous | aurez | branlé |
| ils | auront | branlé |
Imparfait
| je | branlais |
| tu | branlais |
| il | branlait |
| nous | branlions |
| vous | branliez |
| ils | branlaient |
Passé antérieur
| j' | eus | branlé |
| tu | eus | branlé |
| il | eut | branlé |
| nous | eûmes | branlé |
| vous | eûtes | branlé |
| ils | eurent | branlé |
Annonce
Conditionnel
Conditionnel présent
| je | branlerais |
| tu | branlerais |
| il | branlerait |
| nous | branlerions |
| vous | branleriez |
| ils | branleraient |
Conditionnel passé 1ère forme
| j' | aurais | branlé |
| tu | aurais | branlé |
| il | aurait | branlé |
| nous | aurions | branlé |
| vous | auriez | branlé |
| ils | auraient | branlé |
Conditionnel passé 2ème forme
| j' | eusse | branlé |
| tu | eusses | branlé |
| il | eût | branlé |
| nous | eussions | branlé |
| vous | eussiez | branlé |
| ils | eussent | branlé |
Subjonctif
Subjonctif présent
| que | je | branle |
| que | tu | branles |
| qu' | il | branle |
| que | nous | branlions |
| que | vous | branliez |
| qu' | ils | branlent |
Subjonctif imparfait
| que | je | branlasse |
| que | tu | branlasses |
| qu' | il | branlât |
| que | nous | branlassions |
| que | vous | branlassiez |
| qu' | ils | branlassent |
Subjonctif passé
| que | j' | aie | branlé |
| que | tu | aies | branlé |
| qu' | il | ait | branlé |
| que | nous | ayons | branlé |
| que | vous | ayez | branlé |
| qu' | ils | aient | branlé |
Subjonctif plus-que-parfait
| que | j' | eusse | branlé |
| que | tu | eusses | branlé |
| qu' | il | eût | branlé |
| que | nous | eussions | branlé |
| que | vous | eussiez | branlé |
| qu' | ils | eussent | branlé |
Impératif
Impératif présent
Impératif passé
| aie | branlé |
| ayons | branlé |
| ayez | branlé |
Infinitif
Infinitif présent
Infinitif passé
Participe
Participe présent
Participe passé